آینده روشن

بزرگی راگفتند:آینده بشرتاریک است. پاسخ داد: ولی وظیفه ماروشن است

آینده روشن

بزرگی راگفتند:آینده بشرتاریک است. پاسخ داد: ولی وظیفه ماروشن است

آینده روشن

تولید، نشر و بازنشر فرهنگ، مدیریت و طنز

بایگانی
۱۲
مهر

تکه‌تکه کردن ایران خوابی است از گرگ‌صفتان که هرگز تعبیر نمی‌شود

بیش از 600 نفر از اهالی کتاب، فرهنگ و رسانه در بیانیه‌ای در خصوص حوادث اخیر اعلام کردند: تکه‌تکه‌کردن ایران عزیز، خوابی است از گروهک‌های گرگ‌صفت و مزدوران استکبار جهانی که هرگز تعبیر نخواهد شد.

600 نفر از اهالی فرهنگ: تکه‌تکه کردن ایران خوابی است از گرگ‌صفتان که هرگز تعبیر نمی‌شود

به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، بیش از ششصد نفر از اهالی کتاب، فرهنگ و رسانه با انتشار بیانیه‌ای ضمن اعلام وفاداری نسبت به آرمان‌های امام و شهدا و تبعیت از رهبر انقلاب اسلامی، خواستار مقابله با تجزیه‌طلبان، عوامل نفاق، آشوبگران و تنبیه حامیان اصلی آن‌ها در فتنه اخیر شدند. متن این بیانیه به شرح ذیل است:

بسم الله الرحمن الرحیم

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ

پر واضح است که کشور عزیزمان، ایران، این روزها با فتنه‌ای مواجه است که با هدف تجزیه‌ و پاره‌پاره‌نمودن سرزمین مقدس‌‌مان در حال پیگیری است. در روزهای اخیر گروهک‌های گرگ‌صفت و مزدوران استکبار جهانی، با همه ابزارهای رسانه‌ای خود و هر آنچه در چنته داشتند، وارد میدان شده‌اند. از فرقه تروریستی رجوی و حزب کموله گرفته تا بقایای رژیم منحوس پهلوی که دستشان به خون هزاران جوان ایرانی آغشته است و پادوهای رسانه‌ای‌شان، همه و همه دست به دست هم داده‌اند تا ضربه محکمی بر پیکره ملت صبور و مظلوم ایران وارد کنند. دشمنان ملت، درگذشت مشکوک یکی از دختران هموطن‌مان را بهانه کردند تا انتقام خود را از امام و امت بگیرند و در این میانه، جسارت و هتاکی را به اوج رسانیدند؛ تا آنجا که به آتش‌زدن کتاب خدا و علم عزای حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام و پرچم سه‌رنگ و زیبای توحید مبادرت نمودند. فعال‌شدن احزاب معاند به امید تکه‌تکه‌کردن ایران عزیز، خوابی است که هرگز تعبیر نخواهد شد و به کوری چشم دشمنان و به لطف ایزد یکتا، ایران قوی شکوهمندتر از همیشه به مسیر پیشرفت خود ادامه خواهد داد.

آنچه در این روزها بر جامعه فرهنگ و ادب ایران و همه ما فعالان آن لازم است، آگاهی و روشنگری و تبیین درباره وضعیتی است که دشمن درصدد روایت واژگون‌ از آن است. آنچه این ضرورت را دوچندان می‌کند، دمیدن در آتش رو به خاموشی است که توسط تعدادی از حامیان سیاسی و رسانه‌ای خشونت و آشوب انجام می‌شود. اینان برآن‌اند تا به فتنه‌ای که با حضور مردم خنثی شد و با عنایت الهی صحنه‌گردانان خارج‌نشین و داخل‌نشین آن را رسوا کرد، جان دوباره‌ای دهند؛ اما حاشا که مردم آگاه و غیور ایران اجازه دهند در کشور قرآن و اهل بیت (ع) به ساحت مقدساتشان اهانت شود و فتنه‌گران به اهداف شوم خویش رسند.

ما جمعی از داستان‌نویسان، تصویرگران کتاب کودک، شاعران، ناشران و کتابفروشان، روزنامه‌نگاران و اهالی فرهنگ و ادب ضمن محکوم‌ نمودن اهانت به مقدسات مردم عزیز ایران و تقبیح آشوب‌طلبی به بهانه‌های واهی، وفاداری خود را به آرمان‌های نظام اسلامی ایران و تبعیت کامل از رهبر مقتدر و مظلوم انقلاب اسلامی اعلام می‌داریم و خواستار مقابله با تجزیه‌طلبان، عوامل نفاق، آشوبگران و تنبیه حامیان اصلی آن‌ها هستیم؛ همانان که به اشاره بدخواهان، آگاهانه یا ناآگاهانه کمر به ویرانی ایران سربلند بسته‌اند. «وَاتَّقوا فِتنَةً لا تُصیبَنَّ الَّذینَ ظَلَموا مِنکُم خاصَّةً وَاعلَموا أَنَّ اللَّهَ شَدیدُ العِقابِ».

امضاکنندگان:

ابراهیم اخوی، ابراهیم باقری‌حمیدآبادی، ابراهیم نصیری، ابراهیم شمشیری، ابوالفضل حدادزادگان، ابوالفضل خوش‌لهجه، ابوالقاسم محمدزاده، احسان شریف احمدیان، احسان عسگری، احسان قائدی، احسان نوری‌زاده، احمد اسماعیل‌تبار، احمد بابایی، احمد برادری، احمد حسینقلی ارباب، احمد شاکری، احمد شایانفر، احمد صبار، احمد عطایی، احمد قدیمی، احمد قربانعلی‌زاده، احمد نعمتی، احمدرضا اخوت، اسلام افضلی، اسلامی‌فر، اسما غفاری، اسماعیل جانعلی‌پور، اسماعیل سلطانی، اسماعیل قضاتلو، اصغر عبداللهی، اصغرطاهرزاده، اعتمادی، اعظم پشت‌مشهدی، اکبر صحرایی، اکبر عبادی، اکرم سرداری، الناز رحمت‌نژاد، الهام نجمی، امید افشارنیا، امید باغچقی، امید تیموریان، امید سعیدی‌کیا، امید فرجی، امیر احسانفر، امیر یاری، امیرحسین ثابتی، امیرحسین درخشانی، امیرحسین همتی، امیرسالار نصیری، امیرمحمد کرمی، امیری، امین بابازاده، امین زینلی، امین سرپرست، امین شفیعی، ایمان شمسایی، ایوب پرنداور، آرش فهیم، آزاده شفیعی، آسیه نیک‌صفات، آمنه نیک‌صفات، بنت‌الهدی مدیرروستا، بهروز دلاور، بهروز ساقی، بهزاد توفیق‌فر، بهزاد دارابی، بهزاد دانشگر، پرویز امینی، پژمان بابایی، پویان حسن‌نیا، تقی رهایی، تقی متقی، تیمور امین‌ناصری، جانمراد احمدی، جعفر خیاطیان، جلال محمدی، جواد جاسبی‌وجدانی، جواد جلوانی، جواد حیدری، جواد کلاته عربی، حاتم ابتسام، حامد انتظام، حامد تقدیری، حامد حاجی‌پور، حامد رفعتی، حامد زینالی، حامد شاهمرادی، حامد کمال، حانیه عابدیان، حبیب حاجی‌زاده، حجت‌الله دهستانی، حجت جوان، حسام سالکی، حسن ابراهیمی، حسن ادیب‌زاده، حسن تمیزی‌فر، حسن یاسین‌راد، حسین اصفهانی، حسین حسین‌زاده، حسین زحمتکش، حسین زمان‌وزیری، حسین سعیدی، حسین سیدی‌ساروی، حسین قرایی، حسین کچویان، حسین گلستانی، حسین‌علی کاجی، حکیمه باباخان، حکیمه قطبی‌نژاد، حمید انصاری‌زاده، حمید جهانگیرفیض‌آبادی، حمید حسام، حمید حمزه‌زاده، حمید خلیلی، حمید درویشی شاهکلائی، حمید عابدینی، حمیدرضا آزادگان، حمیدرضا بیانی، حمیدرضا وکیلی، خانم حیدری، داود روحانی‌معین، راضیه تجار، رامین غلامحسین‌نژاد، رباب سادات‌کلامی، رباب طاهری، رباب مرادی، رحیم مخدومی، رحیم میرعظیم، رحیم نریمانی، رسول قشقایی‌ترک، رسول ملاحسنی، رضا الماسی، رضا بامداد، رضا چیوایی، رضا خوشتراش‌پسندیده، رضا غلامی، رضا قربانی، رضا قریبی، رضا کاظمی احمدآبادی، رضا کریمی، رضا کشاورزی قلعه‌جوقی، رضا مختاری، رضا نظری، رضا هدایتی، رضیه غبیشی، رقیه آقازاده، روح‌الله سبیلی، روح‌الله شریفی، روح‌الله کاظمی، روح‌الله کشاورزی، ریحانه جان‌نثاری، زهرا احمدی، زهرا اسدی، زهرا باقری، زهرا پناه، زهرا پیوندی، زهرا رهنما، زهرا سیدی، زهرا علیپور، زهرا فتحی، زهرا قمی، زهرا مهاجری، زهرا یزدی‌نژاد، زهرا یوسفان، زهره جعفری‌نژاد، زهره‌سادات مدرسی، زهره عیسی‌خانی، زهره کیانی، زینب عرفانیان، ساجده تقی‌زاده، سپیده شراهی، سجاد اسماعیلی ، سجاد رحمتی، سجاد فخرایی، سجاد میرزایی، سحر خوش‌گفتار، سحر فتحی، سعید بلوکی، سعید تدین، سعید سعادت، سعید عالمگیرتهرانی، سعید عالمیان، سعید قاسمی، سعید مجیدی، سعید محسن‌زاده، سعید محمدی، سعید مکرمی، سعید نظام‌زاده، سعیدحسین رفیعی، سعیده شبرنگ، سفانه الهی، سلمان هاشمیان، سمانه افشاری‌نژاد، سمانه واعظی، سمیرا اسکندرپور، سمیرا اکبری، سمیه عالمی، سهیلا ازگلی، سهیلا راجی‌کاشانی، سودابه احمدی، سودابه حمزه‌ای، سید کمیل باقرزاده، سید احسان گتمیریان، سید امیرعلی ناقدی، سید جلیل موسوی، سید حسن برقعی، سید حسن چاووشی‌زاده، سید حسن حسینی ارسنجانی، سید حسن منتظرین، سید رضا شهرستانی، سید سراج‌الدین جزایری، سید طه مرقاتی خوی، سید عباس لاجوردی، سید عقیل علوی، سید علی بنی‌لوحی، سید مجتبی انواب، سید محمد مرتضوی، سید محمد نبوی زاده، سید محی الدین حسینی مقدم، سید مصطفی طباطبایی، سید مصطفی موسوی، سید میثم سبحانی، سید میثم موسویان، سید هادی سیادت جهرمی، سیدابوالحسن میری، سیداحمد طباطبایی ستوده، سیداحمد موسوی‌مراغه، سیداحمد میرزاده، سیدبشیر حسینی‌میانجی، سیدحامد ترابی، سیدحسن موسوی، سیدحمید موسوی فراز، سیدرضا جعفری، سیدرضا صفوی، سیدسجاد موسوی ، سیدسعید محمدی حسین‌نژاد، سیدصادق رضایی، سیدعلی طبیبی، سیدعلی محمدمیر حسینی ده‌آبادی، سیدعلی مدنی، سیدمجتبی ابوالقاسمی، سیدمحمد پیام، سیدمحمدجواد طاهری، سیدمحمدحسین رسولی، سیدمحمدرضا طباطبایی، سیدمرتضی کرامتی، سیدمصطفی آقامیری، سیده خدیجه حسینی، سیده رقیه آذرنگ، سیدهادی قادری، سیده‌عذرا موسوی، شعله جهانگیری، شهرزاد اسفندیاری، شهره اکبری اسمعیلی، شهریار امینیان، شهلا پناهی، شهین عالی، شیدا اسلامی، شیده ایزدی، شیما ناصری، صادق رئیسی، صالح قاسمی، صالحه رئیسی، صدیقه شاهسون، صمد شفیعی مقدم، طاهره کوهکن، طاهره مشایخ، طباطبایی، طوبی زارع، طیبه دلقندی، طیبه فرید، عابد دولتی، عارف جعفری، عاطفه صادقی، عباس جبلی، عباس جعفری‌مقدم، عباس جهانگیری، عباس حیدری، عباس خواجه‌پیری، عباس محمدزاده‌حیدری، عباس معصومی، عباسعلی صدری، عبدالامیر مطیع‌الرسول، عبدالرسول دهقان نصیری، عبدالرضا قیصری، عبدالکریم ارمی، عبدالکریم سلطانیان، عبدالله امیری مقدم، عسگر شیردل، عظیم غلامزاده، عفت نوبری، عطیه سادات صالحین، علی احمدپورترکمانی، علی اسماعیلی، علی‌‎اصغر ابدی، علی‌اصغر بهمن‌نیا، علی‌اصغر سعدآبادی، علی‌اصغر شکرایی کاشانی، علی‌اکبر پورجمشیدیان، علی‌اکبر تورانیان، علی‌اکبر سبزیان، علی‌اکبر شیروانی، علی‌اکبر قدیانی، علی‌اکبر میرزا آقایی، علی آرمین، علی آقابالازاده، علی جیرانپور، علی حیدری، علی خواجه، علی دهقان، علی ذوالقدر، علی رستمی، علی رمضانی، علی سراج، علی شعیبی، علی شهودی، علی شیر رضایی‌میرقائد، علی قنبری، علی مجتهدزاده، علی محمدی، علی موحدی‌خو، علی ناظری، علیرضا احمدیان، علیرضا جاسبی، علیرضا جلوانی، علیرضا رستمی، علیرضا سبحانی‌نسب، علیرضا سلیمانی، علیرضا شجاعی، علیرضا صمویی، علیرضا قزوه، علیرضا قلی‌زاده، علیرضا قیصری، علیرضا کمیلی، علیرضا ملکی، علی‌محمد مؤدب، عماد قمی، غلامرضا بیات، فاطمه استکی، فاطمه بختیاری، فاطمه جان‌بزرگی، فاطمه جدیدی، فاطمه خرامان، فاطمه دانشورجلیل، فاطمه رعیت‌نژاد، فاطمه سادات رضوی علوی، فاطمه شایان‌پویا، فاطمه فروغی‌فرد، فاطمه مشهدی‌الکوبه، فاطمه نافی‌زاده، فاطمه نیکزاد، فائزه کردفیروزجایی، فائزه میرزایی، فائضه غفارحدادی، فرجی، فرزاد بیات موحد، فرزانه دهقانی، فرشته عسگری، فرهاد فلاح، فرید ابول‌نژادیان، فهیمه شهابیان مقدم، فیروزه کوهیانی، قادر فاضلی، قاسم باقری، قاسم صفایی‌نژاد، قاسم قاسمی‌نیا، قاسم نظیفی، کاظم جوانمردی، کاظم طلایی، کاظم عابدینی، کبری خدابخش، کتایون رجبی‌راد، کریم پارچه‌باف دولتی، کمیل قندهاری، کوثر غلامی، کورش نیک‌عهد، گلعلی بابایی، لعیل اعتمادی، لیلا اما‌م‌جمعه، لیلا رستم‌خانی، لیلا صادق‌محمدی، لیلا محمدی، مازیار نیلچی، مجتبی ابراهیمی، مجتبی اعلایی، مجتبی سادات‌سرکی، مجتبی شاکری، مجتبی شاهمرادی، مجتبی صابری، مجید تبریزی، مجید خزائیلی، مجید شکراللهی، مجید صفاتاج، مجید قلی‌بیگ، مجید محبوبی، محبوبه حاجی‌مرتضایی، محبوبه زارع، محبوبه معراجی‌پور، محسن بختیاری، محسن بغلانی، محسن پرویز، محسن تقیانی، محسن حاجی‌مقدسی، محسن حنیفی، محسن ذوالفقاری، محسن عمادی، محسن مهرآبادی، محمد بیابانی، محمد پیرعلی، محمد تقی سبحانی‌نیا، محمدتقی عزیزیان‌زمانه، محمد جنتی، محمد حسنی، محمدحسین اپرناک، محمدحسین کریمی‌پور، محمد حقی، محمد حیدری، محمد راهی، محمدرحیم جهاندیده، محمد سرشار، محمد شاملو، محمد شفیعی، محمد شکروی، محمد شیخلر، محمدصادق علیزاده، محمدصادق ناظمیان، محمدصالح سلطانی، محمد صیاح، محمد طاهری، محمدطاهری تینجانی، محمدعالمگیر تهرانی، محمد کمال، محمد محمدی، محمد محمودی‌نورآبادی، محمد معمارباشی، محمد نجفعلی‌زاده، محمدامیر خسروی، محمدامین مرادزاده، محمدامین مهدوی، محمدباقر انصاری، محمدباقر نریمانی، محمدجواد اسلامی، محمدجواد حاجی سلطانی، محمدجواد حیدرزاده، محمدجواد دشتی، محمدجواد عظیمی، محمدحسن داوری، محمدحسن روزی‌طلب، محمدحسن زمان‌وزیری، محمدحسین انصاری‌نژاد، محمدحسین چراغچی، محمدحسین شیخ‌بهایی، محمدحسین ظریفیان، محمدحسین عظیمی، محمدحسین علیجان‌زاده، محمدحسین علیپوری، محمدحسین فیروزی، محمدرسول نوروزی، محمدرضا اسماعیلی، محمدرضا بهروزی‌زاد، محمدرضا حدادپور‌جهرمی، محمدرضا خانی، محمدرضا خسروی، محمدرضا زمانزاد، محمدرضا سرشار، محمدرضا سنگری، محمدرضا شهبازی، محمدرضا صلح‌جو، محمدرضا فوادیان، محمدرضا نجفی، محمدرضا هوری، محمدصادق پورامینی، محمدصادق ذجاجی، محمدصادق رحمانی‌پر، محمدصادق محدث، محمدعلی امیرگل، محمدعلی جعفری، محمدعلی جهاندیده، محمدعلی رامین، محمدعلی زاهدی، محمدعلی مرادیان، محمدعلی نباتی، محمدعلی هوایی، محمدمهدی شکری، محمدمهدی شیخ‌صراف، محمود عظیمی‌پور، محمود محیط، محمود مطهری‌نیا، مختار حداد، مختار کلانتری، مرتضی احمدآخوندی، مرتضی اخوی، مرتضی توکلی، مرتضی جوادی، مرتضی سعیدی‌زاده، مرتضی سینجلی، مرتضی شیرعلی، مرتضی فاطمی‌نژاد، مرتضی محمدی، مرضیه پودینه، مرضیه‌سادات قاضی مرعشی، مرضیه شاکری، مرضیه شهلایی، مرضیه عسگری‌منفرد، مرضیه کیان، مرضیه وزیری‌مقدم، مرضیه ولی‌حصاری، مریم ابراهیمی شهرآباد، مریم اسدزاده‌شریف، مریم بصیری، مریم جدلی، مریم داداشی، مریم شریف‌رضویان، مریم شیدا، مریم عباسی، مریم عباسی‌جعفری، مریم عرفانیان، مریم فرجی، مریم کرباسی، مریم لطیفی، مریم میرزایی، مریم نادری ، مسعود آذرباد، مسعود بابازاده، مسعود پیرمرادیان، مسعود صالحی، مسعود مختاری، مسعود منوچهری، مصطفی اکبری، مصطفی رجبی، مصطفی رزاقی، مصطفی زمانی، مصطفی شیرافکن، مصطفی عیوضی، مصطفی فرهمند، مصطفی قلی‌زاده‌علیار، مصطفی اللهیاری، مصطفی واحدی، مصیب معصومیان، معصومه آباد، معصومه پورقصاب، معصومه دستجانی‌فراهانی، معصومه رمضانی، معصومه سپهری، معصومه عرب‌خانی، معصومه محمدی، محدثه صادقی، معصومه نعمتی‌خواه، معین مؤمنیان، ملیحه ذوالفقاری، منصور مهدوی، منصور نجفی، مهدی ابراهیمی، مهدی اخویان، مهدی امام رضایی، مهدی جوکار، مهدی حسین‌زاده ‌یزدی، مهدی حسینی، مهدی دریاب، مهدی سخاوت‌نیا، مهدی سلیمانی، مهدی سیمایی، مهدی شکوری، مهدی صفاری، مهدی صفایی‌منش، مهدی صنعتی، مهدی طاهری، مهدی فراشی، مهدی فقیهی‌نژاد، مهدی قربانی، مهدی قنبری، مهدی کردفیروزجائی، مهدی محمدخانی، مهدی مسعودی، مهدی میرزایی، مهدی نصراصفهانی، مهدی نعلبندی، مهدیه زکی‌زاده، مهدیه‌سادات عرب‌عامری، مهدیه طایفه، مهران عباسی، مهرداد باقری، مهری‌سادات هاشمی، مهری صادقی، مونس عبدی‌زاده، میثم محمدی، میثم نیلی، میرشمس‌الدین فلاح‌هاشمی، مینا منجم‌زاده، نادر ملک‌کندی، نادره عزیزی‌نیک، نادیا درخشان‌فرد، ناصر تبریزی، ناصرجوادی، ناهید حسن‌پور، نجمه طرماج، نجمه کتابچی، نسرین باقرزاده، نعیمه اسلاملو، نغمه مستشارنظامی، نورالله حسین‌خانی، نورالدین قدیمی، نیما اکبرخانی، هادی جانفدا، هادی شیرازی، هادی صادقی، هادی کریمی، هادی ملکی، هاشمی، هاشمی، هدیه بانکی، هوشنگ محب، وجیهه سامانی، وحید جلایی، وحید خضاب، یاسر عسگری، یوسف سخنور، یوسف سرشار، یوسف عباسی، یوسف یعقوبی‌فر، علی رهبر اسلامی، علی محمدی‌هوشیار، علی‌اکبر صمدی، سیدعلیرضا حسنی، لطیف راشدی، رقیه بابایی، سپیده انوشه، علی قهرمانی، علی علیزاده سیاهگورابی، مجید ملامحمدی، زینب هادی، علی مهر، محمدتقی رمضان نرگسی، تقی شجاعی، مرضیه نفری، مریم حاجیان، غلامحسین صدیقی، زهره سادات طباطبایی، زهرا سادات طباطبایی، رضوان مدنی، سیدمحسن امامیان، فاطمه رحیمی، فهیمه انصاری، لعیا اعتمادی، معصومه صادقی، محمدتقی استیری، نجمه جوادی، سیدمجید پورطباطبایی، لیلا مدرس‌پور، سجاد صالحی، محسن خلیلیان، نرگس میرفیضی، زهرا برزگری، سیدعباس حسینی، سیدحسین هاتف، سعید صدری، رضا اخوی، سیدعباس حسینی، مصطفی امیری، سعیده رحیمی، وحید لحمی، علی رضایی، احمد سعیدی، محمود سوری، عباس ابراهیمی، محمد شهبازیان، حسن علی پور، محمد عباس زاده و ....

این فهرست در حال تکمیل شدن است...

  • بهزاد توفیق فر
۰۲
مهر

 

عمر بیاد من نمیام. ناپلئون این را گفت و دستش را بین دکمه سوم و چهارم جلیقه‌اش فروبرد. نیکسون سرش را از توی گوشی‌اش بلندکرد و فریادزد: اوهوی! عمر به تو چیکار داره کچل؟ ناپلئون با فریاد جواب داد: اوهوی تو گوشی‌ات. من با دزیره قراردارم. هنوز از اون دفعه ناراحته. باز ببینه عمر اومده، باهام واقعی کات می‌کنه. فردا رفت با اون موشه‌ی هرزه دیت کرد، تو جواب میدی؟
الیزابت با زور، دست آتیلا را از دور کمرش بازکرد و گفت: اییییییش… آخه آدم با دزیره توی تجمع اعتراضی قرار میذاره؟ ناپلئون سرش را پایین انداخت و همانطور که خاکها را با نوک پوتین‌اش جابه‌جا می‌کرد جواب داد: پلازانکه کویین! همه که مثل تو کاخ هزار اتاق ندارن! رضاشصت‌تیر باصدای گرفته وسط حرفشان پرید: راست میگه پدرسگ! کاخ ما هم که اینقدر سوراخ سُمبه داشت، بازم محمدرضا رو با اون ارنست پرون [بوق] از سوراخهای شهرنو پیدا می‌کردن و برمی گردوندن. فرح دماغش را بالاکشید و سعی کرد لرزش دهانش را به دستش منتقل کند و همزمان پریدگی پلکش را با بازوبسته کردن کنترل کند، اما درنهایت نتوانست چیزی بگوید. صدام با لگدی محکم، کیف ریگان را به چراغ ماشین چرچیل کوبید و رو به ناپلئون پرسید: فی الحال ماذا دشمنی بین انت و عمروعاص؟
فرح عُق زد. مسعود گفت بابا چه عیبی داره. من تمام خواهران مجاهد رو… تاچر پشتِ دستش را به مسعود نشان داد و ادامه داد: این عمروعاص یه بار تو جنگ صفین لُخت شده، دیگه ول نمیکنه، از اونموقع تا تق‌قی به توقی می‌خوره، لُخت میشه. دزیره هم زیادی حساسه. همین مصی رو چندبار وسط خیابون… عمروعاص تماسش را قطع کرد و رو به ناپلئون گفت: هان! چطور اونوقت که پشتِ …نِ من قایم می‌شدی و قفسه‌های فروشگاه رو خالی می‌کردی سگ فحش نبود، حالا من #بی_ناموسم و بی_غیرتم، تو #زن_ زندگی_ آزادی؟ ناپلئون با غیظ تُـف گنده‌ای توی دستش انداخت و مالید به دو شوید موهای کفِ سرش. عمروعاص ادامه داد: بچه ها راه بیافتین. دارو اثرکرد و تموم. یکی داد زد: تفنگت را زمین بگذار! عمروعاص دستش رفت که شلوارش را پایین بکشد اما دید که طرف خودی است، گفت: ترسیدم خاک‌برسر! اینجا نه، بذار برسیم خیابون حجاب بعد عَـر بزن. عبدالوهاب درِگوشی از عمروعاص پرسید: پس معاویه کو؟ عمروعاص جواب داد: اوناهاش. توی شاسی بلنده مهران مدیری نشسته. ناپلئون: تُف…

 

منتشرشده در: راه راه طنز

کاریکاتور: توفیق / هویدا: نخست وزیر عصایی / کتاب عصانامه 1348

  • بهزاد توفیق فر
۱۳
شهریور

خیلی عصبانی بودم. ماهنامه «کتابهای ماه» مجانی بود و برای تازه معلم بی‌پولی مثل من، حکم کیمیا را داشت. حالا چندماه بود که به دستم نرسیده بود. نامه‌ای نوشتم و گلایه کردم. جواب، تایپ شده و امضادار آمد با یک بسته حاوی همه شماره‌های گذشته ماهنامه. شروع نامه اینطور بود:«نامه شیرین و طنزآمیز شما رسید…». کسی طنزنویسی من را تأیید کرده بود، آنهم تایپ شده. کسی که‌‎ ‌‏علی‌الاصول باید با صلاحیت می‌بود.

دانشجوی سال اول علوم سیاسی دانشگاه تهران بودم. بهمن سال ۱۳۴۰، تجمع دانشجویان در اعتراض به اصلاحات ارضی و تعطیلی مجلس شورای‌ملی، مورد حمله کماندوهای شاه قرارگرفت. دانشگاه تهران، پـُر از خون و کتابهای پاره و دختران و پسران مجروح و کشته بود. حتی به تعدادی از دختران دانشجو تجاوز شد. من هم کتک مفصلی خوردم و گردنم به شدت آسیب دید. با نام مستعار «گردن‌شکسته فومنی» شعری سرودم و برای هفته‌نامه توفیق فرستادم. هم چاپ شد و هم توفیق پیدایم کرد. صبحها درس می‌دادم و بعدازظهرها در توفیق مشغول بودم.

بعد از این واقعه، فاجعه پانزدهم خرداد ۴۲ بود. من آن روز در تهران خیابان ناصرخسرو و بوذرجمهری ومیدان ارک، شاهد قتل‌عام مردم بودم. اما هیچ حادثه‌ای تا هفدهم شهریور ۱۳۵۷ به اندازه فاجعه پانزدهم خرداد در من موثر نیافتاد. با خودم گفتم: «اگر چیزی را دیده‌ام چرا نگویم؟ و اگر ندیده‌ام، چگونه بگویم؟». اینطوری شد که هم نام مستعارم و هم کارم از واقعیت آمد. پس از مدتی کوتاه، تقریبا معاون‌‎ ‌‏حسین توفیق که سمت سردبیری هفته‌نامه توفیق را داشت، شدم. ‎ ‌‏صفحه‌های هفته‌نامه توفیق را می‌بستم. مطالب وارده و بعضاً مطالب‌‎ ‌‏اعضای هیأت تحریریه را اصلاح و آماده چاپ می‌کردم و خودم هم‌‎ ‌‏بعد‌ها ستون ثابتی را با عنوان «هشت روز هفته!» می‌نوشتم و تا روزی که‌‎ ‌‏توفیق برای همیشه توقیف شد(۱۳۵۰)، همکار ثابت آن بودم.

 

 

این مشاور فضول ما

رفتیم پیش امام، من که نه، آقای رجایی. رجایی گفت: آقا شما گفتید حرف نزن، ایشان[بنی صدر] ما را بمباران می‌کند، می‌نویسد، در روزنامه‌اش منتشرمی‌کند. اینها در تاریخ می‌ماند. من به احترام حرف شما حرف نمی‌زنم. اما این مشاور فضول ما این‌جوری می‌گوید. گفت: مشاور فضول تو درست می‌گوید. جواب بده ولی منتشر نکن.

گفته بودم: آقا من نامه می‌نویسم، مهر محرمانه می‌زنم پیش من یک نسخه می‌ماند، پیش او [بنی صدر]  یک نسخه می‌ماند. من ۵۰ سال دیگر جواب تاریخ را چه جوری بدهم؟ همه می‌گویند این [روزنامه]انقلاب اسلامی نوشت، کسی جوابش را نداد. ما ۵۰ سال دیگر می‌گوییم مردم، ما جوابش را دادیم و بنا بر حرف امام، آن را نگه داشتیم. گفت: من چه کار کنم از دست او[بنی صدر] که نه تقوی دارد، نه دین دارد، نه راست می‌گوید؟ . به هر حال نوشتیم. نامه‌ ها بعداً در کتاب «مکاتبات شهید رجایی با بنی صدر» چاپ شد. من کتابش کردم و ۱۲۰ هزار تا چاپ شد (در موقع خودش). رجایی شهید شد و کتاب را ندید. اما آقای خامنه‌ای در خطبه‌های نمازجمعه، به خاطر آن کتاب از من تقدیرکرد.

 

تا زنده نیستم

سه سال از دوم خرداد هفتادوشش و هیاهوی اصلاح‌طلبان زیر سایه عبای شکلاتی، گذشته بود. بعد از دولت هاشمی‌رفسنجانی، وعده‌های آزادی بیان، آزادی‌های سیاسی و آزادی‌های دیگر که خاتمی داده بود، مثل کلید روحانی؛ خوانده می‌شد، ولی دیده نمی‌شد! شماره‌های گل‌آقا که درآمد، بالایش یک بیت شعر جدید نوشته بود: یک زبان دارم دوتا دندان لَق/ می‌زنم تا «زنده هستم» حرف حق. این بیت تا آبان‌ماه همان سال، بیشتر دوام نیاورد. گل‌آقا «زنده هستم» را خط زد و بالایش نوشت: «تا می‌توانم». از آبان ۱۳۷۹ تا آبان ۱۳۸۱ همین «تا می‌توانم» بالای لوگوی گل‌آقا نشسته بود. اول، لرزان و بعد، واضح. در اولین سال دوره دوم ریاست‌جمهوری خاتمی، کیومرث صابری فومنی، دیگر «نتوانست» و پایان انتشار گل‌آقا را اعلام کرد. دوسال بعد، دیگر «زنده هم نبود» تا دلیل نتوانستن‌اش را بگوید.

منتشرشده در: ویژه نامه روزنامه ایران - اردیبهشت 1401
 
  • بهزاد توفیق فر
۲۳
خرداد

منتشر شده در روزنامه ایران/ 22 خرداد 1401

 

والاه نمی‌شود. بِلاه نمی‌شود. اصلاً نیست. یعنی، نیستِ نیست که نیست، هست، ولی کم هست. خیلی کم هست. شاید در همان حدودِ نیست. یک تنه که نمی‌شود در ادبیات یک مملکت، پایه یا جریان یا هردو را ایجاد کرد. حتی نمی‌شود آن را شروع کرد. همین امروزه روزش نمی‌شود و نیست، چه رسد به دهه‌های آن موقع! که این وسایل و ابزار و امکانات هم نبود. یعنی حتی اگر یک بیت شعر خودت را به زور(یعنی با استفاده از زور کارگر و جرثقیل و سایر ابزار) بالای فرهنگستان کاشی کنی، باز هم جریانی آغاز نمی‌شود. البته اینکه گفتیم خیلی کم هست، هم بیراه نگفتیم، چون خداپیغمبری، چندتایی بوده. کدام چندتا؟ عرض می‌کنم. مثلاً همین (یا همان) حسین توفیق. روزنامه توفیق را سال 1300 راه انداخت و تا سالها، هرکه می‌خواست طنز بنویسد یا بکشد یا بگوید، به توفیق اشاره می‌کرد. یا اشاره‌اش را به توفیق، تکذیب می‌کرد (البته تکذیب اشاره هم نوعی اشاره‌کردن است). خلاصه که یک پایه‌ای را ایجاد کرد تا هرکس خواست چیز طنزی بپردازد، بی‌پایه نماند و تکلیف خودش با «خودش»، خودش با «پایه‌اش» و دیگران با «خودش» و «پایه‌اش» معلوم باشد. این توفیق بود و بود تا بیش از نیم قرن بعد.

دو کلمه حرف حساب

اول‌های دهه هفتاد، کیومرث صابری فومنی، آمد با «دوکلمه حرف حساب». آن دوکلمه هم این بود که در چارچوب وفاداری به نظام، نقد درون‌گفتمانی کنیم. وقتی هم که این پایه جدید، درست و حسابی سِفت و حدود و صغورش معلوم شد، آبدارخانه خودش را راه انداخت و شد «گل‌آقا». شد پایه‌ای برای اینکه هرکس ‌خواست چیزِ طنزی در نظام اسلامی ایران بسازد، بی‌پایه نماند و تکلیف خودش با «خودش»، خودش با «پایه‌اش» و دیگران با «خودش» و «پایه‌اش» معلوم باشد. این توفیق بود و بود تا یومنا هذا که بنده مصدع اوقات شما شدم. قبل از ارسال این وجیزه به محضر مبارک حضرت آقای صفحه‌بند هم، تلفناً و اینترنتـاً چک کردم، کسی پایه جدیدی را به عالم ادبیات طنز معرفی نکرده‌است. محض یادآوری عرض می‌کنم که قبل و بعد از توفیق، نشریه‌های طنز داشته‌ایم که بعضی‌هایشان نسبتاً بزرگ هم بوده‌اند اما پایه یا جریانی نساخته‌اند و به همین دلیل تنها در تاریخ ادبیات، می‌توان آنها را به یاد خواص آورد (نه عموم مردم). مثل ملانصرالدین، نسیم شمال، کشکول، حاجی‌بابا و.... بعد از انقلاب اسلامی ایران هم، بیش از بیست نشریه طنز همان سال اول منتشر و به بازار عرضه شد که باز هم بهکذا (اجازه بدهید مثال نزنم!).

بعد از گل‌آقا هم نشریات و نویسندگان و کِشندگان(جمع کشنده کاریکاتور و طرح) طنزی بوده‌اند و روی پیشخوان(فیزیکی یا مجازی) آمده‌اند و اغلب، رفته‌اند هم. اما پُرواضح است که نمی‌شود. نیست. نیستِ نیست که نیست، هست، ولی همانطور که گفتیم، خیلی کم هست. این را هم بگویم که تبدیل‌کردن «پایه» به یک «جریان»، بسیار سخت‌تر است، آنگونه که حافظ یا سعدی یا حتی بعضی‌ها می‌گویند فردوسی. لهذا همین پایه‌گذاری، خودش مردکهن می‌خواهد و این که گفتیم توفیق یا گل‌آقا، همان در حد پایه‌گذاری بوده‌اند، واقعاً چیزی از ارزش‌هایشان کم نمی‌کند. و چقدر شبیه‌اند به هم، در آغاز و در پایان. با مسخره‌شدن و آیه‌یأس‌شنیدن، شروع کردند و هر دو در دوره «لبخند» و «پیپ» و «آزادی مخالفِ من»، به نقطه پایانِ پایه‌گذاری خود رسیدند.

 

 

  • بهزاد توفیق فر
۲۳
آبان

حالا که آبهای نقد و نظر و فحش و مدح، از اسیاب سریال #کره_ای #بازی_ماهی_مرکب افتاده است، این نظر را هم بخوانید، پر بیراه نیست :)

بازی ماهی مرکب squid game

بیشتر از 110 میلیون بیننده در ماه برای یک مینی سریال، توجه را به این نکته جلب می کند که چرا؟ آن هم سریالی که نه از جلوه های ویژه خاصی استفاده کرده است و نه دختر و پسرهای کره ای بِی‌بی فیس را به رسم این روزها با موهای ژل زده و لباسهای یقه باز و اکسسوار گرانقیمت و مارک، یکجا جمع کرده است. بازی ماهی مرکب از آن جور روابط عاشقانه یک تا چندوجهی هم ندارد. حتی قهرمان شکست ناپذیر هم به معنای «سوپرمن»اش ندارد که تکه و پاره شود اما بعد از چند پلک زدن و تکان دادن نوک انگشتان دست چپ، از جایش برخیزد و چنان آدم بد فیلم را بزند که انگار بروس لی، متجاوز انگلیسی را!

بازی ماهی مرکب (Squid Game)، حتی از ترانه های بی‌معنی فلان گروه کره ای یا بیسار خواننده زیر هجده سال هم بی بهره است. اظهارنظرهای مختلف چه در رسانه های داخلی و چه در رسانه های اروپایی و آمریکایی را که زیر و رو کنی، اغلب دلیل این جذابیت برای مخاطب را «بی عدالتی» و «شکاف طبقاتی» در دنیای تحت سیطره سرمایه‌داری دانسته اند. شکافی که باعث رقابتی سخت و بیرحمانه برای بهره مندی از ضروریات اولیه زندگی در کشورهایی مثل کره جنوبی شده است. برخی دیگر حتی، نرخ بالای خودکشی در کره جنوبی را حاصل همین رقابت و شکست طبقات پایین اجتماع در این رقابت دانسته اند. برخی نیز، ارجاع به بازی های خاطره انگیز (nostalgic) دوران کودکی تیله بازی، طناب کشی و... - را دلیل اقبال چشمگیر به این سریال دانسته اند و درباره اینکه این بازیها فقط برای کره ای ها یا حداکثر برای آسیایی ها خاطره انگیز است، سکوت کرده اند. البته هیچ یک از این نویسندگان و منتقدین، تفاوتی بین مردم کشورها و فرهنگ های مختلف قائل نشده و همه این میلیونها نفر بیننده را مانند هم، فرض کرده اند.

بازی ماهی مرکب squid game

نگارنده اما با احترام به نظرات منتقدین و بزرگان هنرهفتم در گوشه گوشه کره خاکی، از منظری دیگر به دلایل موفقیت سریال بازی ماهی مرکب نگاه کرده است. موفقیتی که مدیون جذابیت ذاتی قصه و داستان کاملاً انسانی این سریال است.

1) جذابیت بزرگ و مهم بازی ماهی مرکب، همین «بازی» بودن آن است. یک «بازی» در ژانر بقا (Survival) و آنقدر بزرگ، که آدم بزرگ ها بتوانند درون آن بازی کنند. بازی کردن، یکی از غرایز طبیعی انسان ها است که برخلاف تفکر مرسوم، هیچگاه و در هیچ سنی از جذابیت و لذت آن کم نمی شود. اما این بازی، یک تفاوت اساسی با بازی های دوران کودکی و حتی بازیهای امروز ما دارد. هرکس در این بازی بسوزد (ببازد)، می میرد و دیگر خبری از بازگشت به بازی، شارژ اعتباری و یا شکستن قفل بازی با پول وجود ندارد. یک «بازی جدی» (Serious game) که چندسالی است کشورهای پیشرفته، برای بازاریابی، فروش، آموزش، رفتارسازی، بهره وری کارکنان و حتی ایجاد تغییرات سیاسی و اجتماعی کلان، از آن در قالب «بازی وار سازی» یا (Gamification) استفاده می کنند. پیشنهاد می کنم یک بار دیگر دستورالعمل انقلاب رنگی (نرم) را مطالعه بفرمایید.

2) همه 456 بازیکن دعوت شده به بازی ماهی مرکب، از هر جایگاه اجتماعی، تحصیلات و خانواده ای که برخوردار هستند، یک خصوصیت مشترک دارند. بی پولی، این خصوصیت مشترک نیست گرچه درظاهر و ابتدای امر اینگونه به نظر می رسد. خصوصیت مشترک همه شرکت کنندگان در بازی ماهی مرکب، این است که انتخاب ها و تصمیم های اشتباه و بعضاً افتضاحی در زندگی داشته اند و همین انتخاب های نادرست یا غلط، آنها را به نقطه ای رسانده که تحت تعقیب، کتک خورده و نزدیک به خودکشی هستند. «شکست»، نقطه ای است که همه آنها به آن رسیده اند و صدالبته همه آنها این شکست و وضعیت اسفبار خود را معلول چیز یا شخص دیگری غیر از خود می‌دانند! همسایه، رفیق ناباب، ذغال خوب، مدیر خائن، سازمان بد، جامعه بی رحم، پدر بداخلاق، مواد مخدر و خیلی چیزهای دیگر. هرچیزی غیر از خودشان! جالب این است که در «بازی ماهی مرکب» واقعی نیز، ابزارها، روش ها و مسیرهای رسیدن به سر ماهی مرکب، در اختیار بازیکن است و فرقی نمی‌کند «مهاجم» باشی یا «مدافع». اصرار برگزارکنندگان بازی نیز بر اینکه هر شرکت کننده به انتخاب و اختیار خود وارد بازی شود، مؤید همین نکته است. شما «بازی زندگی»تان را انتخاب می کنید اما بعد از اینکه وارد مسیر بازی شدید، دیگر نمی توانید از قوانین آن سرپیچی کنید یا آن را به هم بزنید. برای اینکه بتوانید بازی را به هم بزنید باید بتوانید «جامعه» یا حداقل، اکثریت جامعه را با خود هم عقیده کنید تا انتخاب هایی مشابه انتخاب شما داشته باشند.

squid game  بازی ماهی مرکب

بینندگان بازی ماهی مرکب، در همان ساعتهای اول سریال، در می‌یابند که چه انتخاب های خوب یا بدی در زندگی داشته اند و در ذهنشان مسیری را که «انتخاب» کرده و تا اینجای زندگی‌شان را آمده اند، مرور میکنند.

3) نکته پایانی و به زعم نگارنده، مهم ترین نکته داستان بازی ماهی مرکب، «تغییر انتخاب» است. همانطور که در بند دوم گفته شد، همه 456 بازیکن بازی ماهی مرکب، پیش از ورود به بازی، تقصیر و مسئولیت همه شکست ها و انتخاب های نادرست خود را، بر عهده دیگران می‌دانستند و دائم مشغول غرزدن و فحش دادن به آن «دیگران» بودند. تا اینکه یک کارت به دستشان رسید که سه شکل مثلث(بینابین)، دایره(فعال) و مربع(راکد) روی آن نقش بسته است به معنای آنکه شما هرجور شخصیتی داشته باشید، متعلق به هر نژاد، کشور یا طبقه‌ای باشید، فرقی نمی کند. فرصتی فراهم شده تا از اول انتخاب کنید. لباس همه بازیکنان یکی است (لباس ورزش دانش آموزان کره در مدرسه)، جای زندگی، غذا، ابزار و مهم تر از آن قوانین بازی نیز برای همه یکسان است. برگزارکنندگان هم مدام تأکید می کنند که ما به شما «فرصت» دادیم. فرصت چه؟ فرصت پولدارشدن؟ فرصت بازی کردن و لذت بردن؟ قطعاً نه! «فرصت انتخاب دوباره». این «انتخاب کردن» و «اختیار»، تقریباً در همه صحنه های سریال بازی ماهی مرکب، با تأکید، نشان داده شده است.

فرصتی که 455 نفر از بازیکنان، آن را از دست دادند. نه اینکه انتخابی نداشتند یا بازی نکردند،  بلکه همه این بازیکنان در بازی ماهی مرکب، همان انتخابهایی را داشتند و همان تصمیم هایی را گرفتند که تا پیش از این و در طول زندگی شان داشتند و گرفته بودند. نتیجه بازی چه بود؟ همه آنها به همانجایی رسیدند که پیش از بازی و خارج از جزیره بازی به آن رسیده بودند. نماینده شاخص این بازیکنان، «چو سانگ وو» بازیکن شماره 218 است که خودکشی می کند. فقط یک نفر بازیکن شماره 456 انتخاب خود را تغییر داد و با انتخاب های تازه و درست، به جایزه تریلیونی بازی رسید. این تغییر، از همان قسمت اول و جایی که سونگ-گی-هون، بی تفاوتی را کنار می‌گذارد و از دختر دزد، دفاع می‌کند، نمایان است. جالب تر آن که، خودِ برگزارکننده بازی هم، یکی از بازیکنان است و فرقی نمی کند که بازیکن شماره یک است یا چهارصدوپنجاه و ششف او هم یک انتخاب دارد.

بازی ماهی مرکب  squid game

بازی ماهی مرکب، دو نکته اساسی و مهم دارد: اول اینکه زندگی یک «قمار» یا شرط بندی روی اسب ها نیست که شما ندانید کدام اسب یا کدام سوارکار برنده است و با «شانس»، برنده یا بازنده شوید؛ بلکه زندگی، انتخاب بین «تلاش درست» یا «رفتن به میدان اسب دوانی» است. چنانچه، در بازی ماهی مرکب نیز، تصویر همه 6 بازی، روی دیوارهای خوابگاه بازیکنان نقش بسته است و با کمی دقت، همه می‌توانند بفهمند که بازی بعدی چیست؟ همانطور که ما با خواندن تاریخ و تجربه گذشتگان که اتفاقاً بعضی هایش روی دیوارها نقش بسته است می توانیم بفهمیم بازی بعدی زندگی چیست. دوم آنکه، زندگی، نه یک بازی بزرگ در ژانر بقا است بلکه یک بازی بقا برای رسیدن به «کمال» است. همان که در بازی اصلی ماهی مرکب، با رسیدن به سر ماهی مرکب و ایستادن روی «سرِ ماهی» نمود یافته است. این قانون ثابت نظام هستی است: این انتخاب ما است که مهم و تعیین کننده است، نه نوع یا سطح زندگی مان و هر انتخابی، نتیجه مشخص و ثابت خود را در پی دارد. اگر انتخاب های شما همان انتخاب قبلی است، نتیجه نیز همان نتیجه قبلی خواهد بود.

 

منتشرشده در:  خبرگزاری دانشجو

 

  • بهزاد توفیق فر
۱۷
آبان

در جریان بازدید وزیر صنعت، معدن و تجارت (صمت) از یک خودروسازی، شعری قرائت شد که فیلمش در فضای مجازی منتشر گردید. بدینوسله توضیح کوتاهی درباره شعر مذکور ارائه می‌شود که مبادا بدخواهان بخواهند معانی دیگری از آن برداشت کنند یا خواننده فهیم را به گمراهی رهنمون سازند. چون خواننده فهیم حتماً فیلم استقبال از مدیرعامل بانک ملی را هم دیده و ممکن است هفت قرآن به میان، فکرهای دیگری بکند.

 

مرحبا صنعتگران وقت شکوفایی شده

مرحبا: آفرین، بارک الله، جیگرطلا، نازتو بخرم و معانی دیگر که از ابتدای قدرت یافتن شاهان وخوانین، معمول و مشهور بوده و به همین معنی به کار رفته است.

بلغمی گوید: صنعتگران، همان صنعتِ گران (به کسرِ گاف) بوده که برای تسهیل در تلفظ، به هم چسبیده است. اولین بار در دوره بطلمیوس، صنعت خودرو را صنعت گران نامیدند زیرا هرکاری می کردند ( یا نمی کردند) باز هم خودرو گران از آب در می‌آمد و همین است که هست. وی ارتباط این صنعت با گران (به فتح گاف جمع «گر» به معنای کچل ها) را در سه جای کتابش رد کرده است.

شکوفا. [ ش ُ ](تُـف) شکفته. کوفته. عسل. نَفَس (از یادداشت مؤلف ). مالیدن عسل به پاچه (لغتنامه دهخدا). || میوه خشکی که خود را بشکوفاند. بالازدن پاچه شلوار و خاریدن با شعر یا نثر(فرهنگ فارسی معین ).

 

باحضور سیدفاطمی شرکت گل آرایی شده

همه شعرای سبک خراسانی، عراقی، هندی، شعر نو، بازگشت ادبی، بازنگشت ادبی و ... متفق القول وزن این مصرع را برفنا می‌دانند، ولی چون سر بُرج بوده، به شاعر حق می‌دهند. اشکال دیگری که به این مصرع وارد است این است که آقای فاطمی امین احتمالاً وزیر صنعت، معدن وتجارت است و ربط دادن وی به گل‌آرایی که از شرح وظایف معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است، نوعی تداخل وظایف و تفاضل قوا محسوب می‌شود که چون احتمالاً با دل پاک بوده، آن هم قابل اغماض است.

 

صنعت خودرو به سمت خودکفایی می‌رود

صاحب نظران در دوره های مختلف، آنجایی که صنعت خودروی ایران دارد می رود را به انحای مختلف به تصویر کشیده اند و راقم این سطور، هیچ شباهتی بین «آنجا» و «خودکفایی» ندید، حتی! لذا آوردن خودکفایی در این مصرع را به عنوان جایی که صنعت خودرو دارد می رود، از اختیارات شاعری محسوب می کنیم و مثل جناب وزیر صمت، هنگام شنیدنش، توی سر... چیز، همان لبخند می‌زنیم.

 

آفرین بر قطعه سازان اشتغالزایی شده

این مصرع، بعد از همه مصارع (جمع مصرع) شعر مذکور، آدم را واقعاً جوری به حالتی که در عین حال کلاً می‌توان گفت. زیرا با توجه به بدهی سنگین خودروسازان به قطعه سازان از سویی و تبدیل شدن برخی قطعه سازان به مافیای سیسیل از همان سویی؛ تنها اشتغالزایی که شده برای مدیران شرکتهای خودروسازی است که حقوق مدیریت می‌گیرند و دولت و ملت را سرکار می‌گذارند. هیچ کس هم نمی‌پرسد قاقالی‌تان به چند؟! (از اتاق فرمان اشاره می‌کنند حالا مثلاً کسی هم بپرسد، آیا مدیران آب دستشان است می‌گذارند زمین و قیمت قاقالی خود را شفاف می‌کنند؟)

 

کیفیت مبنای کار صنعت تولید ماست

ضمن تشکر از صنایع لبنیات کشور خصوصاً مدیریت محترم کشف و تولید کشک و اقوام وابسته؛ اینجا شاعر نمی‌توانسته بگوید کشک! لذا از داماد کشک، یعنی «ماست» خواهش کرده بیاید بنشیند اینجا تا سر و ته کرباس شعر، یکی از آب دربیاید. «کیفیت» هم که عیان و معلوم و اظهر من الشمس و ملموس و واضح و مبرهن است، دیگر ما چه بگوییم، هان؟!

 

بچه ها خودکنترل هستند تماشایی شده

آهان! این مصرع اوج شعر مذکور است. ببینید! بچه ها معمولاً خودکنترل نیستند و جور این خودکنترل نبودن را تا سن دو سه سالگی، پوشک بیچاره می‌کشد. بعد از آن هم تا سن مدرسه بعضی وقتها خودکنترل هستند و بعضی وقتها خودکنترل نیستند. اما کِی (چه وقت/چه موقع لغتنامه دهخدا) این خودکنترل بودن یا نبودن مسئله این است. ای بابا این مال یه چیز دیگه بود. اما چه وقت این خودکنترل بودن «تماشایی شده»؟! بله؟! نمی‌شنوم! شما! شما که لباس نارنجی پوشیدی با آستین آبی، بلند بگو! ... آفرررررررین! دقیقاً وقتی این خودکنترل شدن بچه ها تماشایی می‌شود که بزند بیرون باشد. همین وقت است که با انگشت نشانش می‌دهند و تماشایی شده. لهذا شاعر دقیقاً می‌خواسته با تصویرگری استادانه و استفاده متبحرانه از بار معنایی کلمات، تصویری روشن به وزیر صمت ارائه کرده، شکوفایی صنعت خودرو را از درگاه آرزوی متعال ایزد داریم.

 

بقیه شعر

بقیه شعر هم اشاره به پاییز دکتر و واکسیناسیون مشتری و کرونای خودرو و اینها داشت که چون بغل دستی مان سه تا عطسه کرد، بیخیال شدیم. به این برکت قسم!

  • بهزاد توفیق فر
۰۲
مهر

یک عده دانشجونما

 

شما یادتون نمیاد. هرچی بدبختی و مصیبت و فحش و فضیحت توی استادیوم های فوتبال داشتیم، کار «یک عده تماشاگرنما» بود و بس. یعنی همه صد و نود و نُه هزار و نهصد و نود و شش نفری که توی جایگاه تماشاگران استادیوم آزادی نشسته بودند، خیلی مؤدب و دقیقاً طبق بخشنامه های فرهنگستان زبان و ادب پارسی، فوتبال نگاه می کردند و شش ساعت تمام، تیم شان را تشویق میکردند، اِلا همین 4نفر تماشاگرنما، که کل استادیوم را به هم می ریختند، مطالبی درباره سماور و خودروی خاور میگفتند، بوق توی زمین پرت می کردند و خیلی کارهای (18-)  دیگر که اینجا خانواده نشسته است و نمیشود گفت.

بعد از بازی هم همه دست اندرکاران برگزاری بازی، از فدراسیون گرفته تا نماینده فیفا و حتی مربیان و کمک مربیان و پزشک تیم، توی مصاحبه شان، از دست این «یک عده تماشاگرنما» شکایت داشتند و همه ناکامی های تیم و صندلی های شکسته و اتوبوسهای دربِ داغان شده را به این یک عده، نسبت می دادند.

حالا نگو همین «یک عده تماشاگرنما»، داشته اند از جلوی دانشگاههای معتبر مثل پزشکی شهیدبهشتی، صنعتی امیرکبیر، تهران و غیره رد می شده اند که تشنه شده اند و رفته اند توی دانشگاه معتبر، تا آب بخورند، اما یکهو تبدیل شده اند به «یک عده دانشجونما» و توی رودربایستی، کل شش-هفت سال دوره دکترا را با بقیه دانشجوها رفته اند سرکلاس و آزمایشگاه و بیمارستان و... و اتفاقاً خیلی هم درسخوان و فعال بوده اند، همه استادها هم از آنها راضی بوده اند و توی جزوه شان برچسب «هزار آفرین دختر گلم» چسبانده اند؛ که بازهم یکهو، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دیده است که ای دل غافل، چه نشسته ایم یا چه نشسته اید (تردید از نگارنده است) که اینها همه شان، «یک عده دانشجونما» هستند که نه تنها توی کنکور شرکت نکرده اند، بلکه هیچ 500میلیون تومانی هم بابت خرید صندلی دانشگاه نداده اند، تازه اسمشان هم در لیست حضور و غیاب کلاس نیست! و با جعل خودشان! از در دانشگاه تردد می کرده اند و حتی دیده شده با سایر دانشجوها، برای طی دوره های عملی (پراتیک)، به بیمارستان و کارخانه و جاهای دیگر می رفته اند! وادانشجویا واقعاً! واحسرتا لزوماً!

 لذا همینجا و بدینوسیله از همه دانشجویان واقعی درخواست کرده اند که این «یک عده دانشجونما» را به پلیس فتا معرفی کنند و از رفته شدن آبروی جامعه علمی، خصوصاً پزشکی، علی الخصوص دندانپزشکی، جلوگیری نمایند.

برای اینکه بتوانید این یک عده دانشجونما را راحت بشناسید و به پلیس فتا معرفی کنید، همینجا عرض می کنیم که از نشانه های این عده دانشجونما موارد زیر گزارش شده است:

1) یادآوری امتحان میان ترم به استاد درحالی که وی میخواهد درس جدید بدهد و یادش نیست اصلاً.

2) پیشنهاد آماده کردن ارائه کلاسی توسط دانشجویان، آن هم زمانی که استاد خودش میگوید فقط جزوه را بخوانید بس است.

3) مخالفت علنی با حذف بخشهایی از کتاب برای امتحان و گفتن این جمله چندش آور:«استاد دیگه 500صفحه که برای دانشجو چیزی نیست».

4) درخواست معرفی کتاب و منابع متعدد از استاد و اصرار برای طرح سوال از آنها.

5) پیداکردن منابع معرفی شده توسط استاد، ظرف مدت 24ساعت و تشکر از استاد در جلسه آینده بابت معرفی این منابع خوب [اَییییییییی].

6) پرسیدن سوالهای ماورای درسی و فوق کتاب و بدتر از آن یادداشت برداری از پاسخ استاد.

7) درخواست برگه سفید اضافه در جلسه امتحان درحالی که ما هنوز جای نام و نام خانوادگی را هم پُر نکرده ایم و مشغول جویدن ته خودکارمان هستیم.

منتشر شده در سایت طنز راه راه

  • بهزاد توفیق فر
۳۱
شهریور

صورتجلسه حل مشکلات شرکت هپکو و باقی شرکتها

 

لودرسواری با گرمکن مارک (هپکو)

 

همین اول بگویم که قرارنبود چیزی را افشاء یا اظهار یا اخطار یا هرنوع اِفعال دیگری کنیم. اما دیدیم حق این مسئولین دولتی دارد ضایع میشود در حالی که طفلی ها، همه مشکلات هپکو، ماشین سازی تبریز، آلمینیوم المهدی، نفت کرمانشاه، کشت و صنعت مغان، نیشکر هفت تپه و حتی کُرپ آلمان را لودری حل کرده اند هلو! و الان چرخ زندگی مردم چنان میچرخد که دانشمندان میخواهند از چرخش آن برق تولید کنند. این هم که می بینید کارگران هپکو نشسته اند روی ریل راه آهن، حتماً منتظر خاله ای، عمه ای، چیزی هستند که بروند استقبالش.

لذا و به همین منظور، بخشی از صورتجلسه حل مشکلات را گذاشتیم اینجا تا بخوانید و بروید از دولت تدبیر و امید «حلال بودی» بطلبید اگر دستتان رسید

 

رییس جلسه: اِاِ جناب وزیر، شما چرا با این حالتون؟! از نبردنهایی نفت چه خبر؟

سهامدارعمده(۲): ایشون با شخصیت حقوقی «رییس هیئت مدیره هپکو» اینجا تشریف دارند.

منشی(۱): پس چرا روی اتیکت جلوشون نوشته وزیرنفت؟

منشی(۲): پس بنویسه وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی؟!

نماینده وزیر تکرا: مقام عالی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، همواره بر احقاق حقوق کارگران تاکید دارند. تذکر هم دادند.

نماینده وزیر صمت: مقام عالی وزیر صنعت، معدن و تجارت هم خیلی مکدر هستند واقعاً!

نماینده بانک دولتی: اِستُپ پلیز جنتلمنز! وِل کنین این تکرا و صمت و اینارو. سه تا وام میلیاردی داشتین، دوتا ضمانت داخلی و یه ضمانت خارجی شناور شصت و شیش درصد هم کارمزد اسلامی میاد روش میکنه به عبارت

سهامدارعمده(۲): وایستا بینم! اون خارجیِ شناور مالِ چیه؟

نماینده بانک دولتی: شرمنده اخلاق پرسپولیسی ات دکتر! ما که نمی تونیم اطلاعات مشتریامونو لو بدیم که! حالا اون دَهکهای پایین بود، یه چیزی!

سهامدارعمده(۱): بابا مال همون لودر مودرهاست که دست دوم از چین آوردیم دیگه. اَه

نماینده وزیرکار: همونهایی که مقام عالی وزارت اومدن افتتاح کردن؟

نماینده وزیرصمت: اولاً که مقام عالی وزیر صمت افتتاح کردند نه وزیر کار، دوماً اونا واگن قطار بود نه لودر، سوماً همشون دست دوم بودن، اما درحد نو!

نماینده خصوصی سازی: دوستان ببخشید دیرکردم. ضمناً این نماینده کارگران هپکو مونده دَم در. حراست راهش نمیده.

نماینده نماینده مجلس: آخییییییی طفلک چرا؟

نماینده خصوصی سازی: مثل اینکه کارت شناسایی نداشته. پشت لباسش هم یه طومار امضاشده بوده

سهامدارعمده (۱) و(۲): نذارید بیاد بالاها! مسئولیت همه چیز ما با شماست. ما کارآفرینیم، گفته باشم!

نماینده خصوصی سازی: کارخونه ۸۰۰میلیاردی رو هفتادمیلیارد قیمت گذاشتیم، به جای ۲۰میلیاردتومن، ۱۰ میلیون تومن گرفتیم، تنفس ۶ساله دادیم برای بقیه اش، به جای ۳۰سال مهلت وکالت هم ۶ ساله قال قضیه رو کندیم، همه سهام به نامِتون شد، دیگه چی می خواین؟!

نماینده بانک دولتی: یعنی اون ده میلیون که وام گرفتن برای شهریه دخترشون، دادن به شما؟!

رییس جلسه: بچه ها باهم دوست باشید! به جای این حرفها یه مدیرعامل جدید پیشنهاد بدید بره اراک

نماینده بانک دولتی: اهلیت داشته باشه، ضامن معتبر با جواز کسب هم فراموش نشه.

نماینده خصوصی سازی: هه! کارمزد ۳۰۰درصد که دیگه اهلیت لازم نداره! کمی «جدیت» میخواد!

نماینده وزارت صمت: من که بسته های آموزشی مدیرعامل خصوصی رو پیشنهاد میکنم!

نماینده وزارت تکرا: آزمایشو بدم؟ پارس الکتریکو بدم؟ ارج رو بدم؟ کدومشو بدم؟

رییس جلسه: همین عضو جدید هیئت مدیره پرسپولیس خوبه!

نماینده خصوصی سازی: همونی که مدیرعامل آزمایش و پارس الکتریک و ارج بوده قبلاً؟!

سهامدارعمده(۲): از اون شرکتها که چیزی باقی نمونده

سهامدارعمده(۱): فاتحه

نماینده بانک دولتی: از اون مدیرعامل بیل و کلنگ اصفهان که بهتره!

نماینده وزیر راه و شهرسازی: ایییش! میشه یکی این نماینده خانه کارگر رو بیدار کنه! خُرخُرِش منو کُشت

نماینده چین: هچچچه! صبر اومد! بیدارش نکنین. بجاش بگین این قرارداد ۳۰۰۰دستگاه ماشین راهسازی چی شد پس؟

نماینده وزیرراه و شهرسازی: ایناهاش! همه شیش نسخه اش امضاشده!

رییس جلسه: عوارضش پرداخت شده؟

منشی(۱): واااا! آقای رییس! طبق قانون «رفع موانع تولید و ارتقای نظام مالی کشور» خودتون، هرنوع تعرفه برای خودروهای راهسازی و تجاری تا اطلاع ثانوی صفر محاسبه میشه!

رییس جلسه: خُب پس ختم جلسه. پاشین بریم تله کابین توچال، همه گرمکن مارک آوردن؟

همه به جز رییس جلسه: ب……………………………….له!

 

منتشر شده در وبگاه طنز راه راه

  • بهزاد توفیق فر
۲۷
شهریور

دکتر مدادتراش درباره «برخورد با منتقد»، پاسخ میدهد:

 

 شاید باورتان نشود، ولی ما دونوع نقد داریم. نقد خبری و نقد سوالی. نقد خبری همان نوع نقد است که منتقد بیکاری پیدا می شود و کار شما را نقد می کند. مثل همین ها که برای فیلم ها و کتابها می نویسند. در این نوع نقد لازم نیست شما «چه کنید»، زیرا منتقد حرفش را زده و نظرش را داده، پس حداکثر کاری که از شما بر می آید این است که مدرک تحصیلی و سوابق علمی او را با فشار زیر سوال ببرید یا جد و آبادش را با توجه به فرضیه داروین به عموم معرفی کنید.

حتی امکان فحش دادن در دایرکت و بلافاصله بلاک کردن طرف هم اخیراً اضافه شده است. پس از این کار هم می توانید با خریدن یک شاخه گل از دخترگلفروش سرچهارراه، وجدان نداشته تان را التیام دهید و برای رفتن به مراسم اُسکار پاپیون بزنید.

اما در مورد نقدهای سوالی، کار به همین راحتی ها نیست. نقدهای سوالی، نقدهایی هستند که منتقد، یک سوال درباره عملکرد شما مطرح می کند که اغلب هم مستند است متأسفانه. خُب! در این صورت دکترمدادتراش، یکی یا همه روشهای زیر را به شما پیشنهاد می کند:

 

1) روش دکتر قلعه نوعی!

اولین پیشنهاد ما این است که خودتان چیزی نگویید و به افق خیره شوید، اما با یک اشاره (که معمولا چشمک است) به بروبچ بگویید که طرف را ببرند بیرون و تا می خورد به او پاسخ دهند و آنقدر پاسخ به او بدهند تا قانع شود! به بروبچ بسپارید که از هیچ کوششی برای اختراع و ثبت فحش های جدید دریغ نورزند و حتما یادآوری کنید که قدر خلاقیت و تلاش آنها در راه غنای هرچه بیشتر فرهنگ لغات «کش دار» را خواهید دانست. یورش به صفحه فجازی منتقد و ترکاندن آن هم به عنوان پلان بی، پیشنهاد می شود(برای خرید اکانت فیک، عدد 60 را به 666 پیامک کنید).

 

2) روش دکتر الهی قمشه ای

در این روش، بازهم شما ساکت خواهید بود اما برخی دوستان و آشنایان که قبلاً با هم سر سُفره بوده اید یا الان هم سر سُفره هستید یا دوست دارند که با شما سرسُفره باشند، وارد میدان می شوند و به جای پاسخ دادن به سوال مطرح شده توسط منتقد، شهادت می دهند که شما همان شمس تبریزی معروف هستید و بعد از شرکت در مراسم شب هفت مولوی، برگشته اید!

یا اصلاً ملاصدرای شیرازی و حکیم طوسی از شاگردان نیمکت آخر کلاس شما بوده اند و این شما بودید که با دادن یک صفر کله گنده به هرکدامشان، موجب رشد و توسعه آنها را در علم و حکمت فراهم آورده اید. حتی می توانید بگویید که بگویند ماشین شما فولکس قورباغه ای یا فورد 1945 است.

استفاده از مثال فیل و پشه یا عقاب و پشه یا هرچیز دیگر و پشه، توصیه می شود. لازم به ذکر است که حتماً تأکید کنید که دوستان تأکید کنند که پشه خودشان هستند و شما آن چیز دیگر هستید!

 

3) روش دکتر خسرو معتضد

این روش پیشنهادی سرآشپز است! در این روش هم، لازم نیست به سوال مطرح شده جواب بدهید بلکه به مسئول دفتر(اگر ندارید منشی، اگر ندارید آبدارچی، اگر ندارید راننده اگر ندارید کافی نتِ سرکوچه) می سپارید برود ته و توی تاریخچه زندگی طرف را دربیاورد و هرجایش را که توانستید اعلان عمومی کنید. این اعلان، معمولاً با جمله «اینها همان هستند که...» آغاز می شود و در ادامه از کشته شدن هابیل تا خشک شدن دریاچه ساوه و خاموش شدن آتشکده پارس را به گردن منتقد مذکور می اندازید.

اگر در گذشته خودش چیز دندانگیری پیدا نشد که به دندان ببخشید به دست بگیرید، می توانید به تاریخچه زندگی و فعالیتهای برادر، خواهر، مادر و هرکدام از بستگان و دوستان و آشنایانش بپردازید. بازهم اگر چیزی پیدانشد، خودتان یکی از شاهکارهای خودتان یا هم گروهی ها را از کشو درآورید، به وی نسبت دهید، همان را پیراهن عثمان کنید و فحشتان را بدهید!

 

4) روش دکتر نجفی!

این روش آخر کمی (18-) است و ممکن است دلتان برندارد که دستتان به خون یک منتقد بدبخت آلوده شود. اما چاره چیست؟ خودش می خواست حواسش باشد و سوال نپرسد. اصلاً چه معنی دارد که کسی بیاید از شما سوال بپرسد؟!

در این روش، دو انتخاب دارید: یک اینکه 5گلوله توی اسلحه بدون مجوزتان بگذارید و دنبال منتقد بروید داخل حمام!

انتخاب دوم اینکه به مسئول دفترتان می گویید به دکتر زنگ بزند و اورا برای خوردن «همان همیشگی» به همان رستوران همیشگی در لواسان، دعوت کند. دکتر هم بعد از شام، خودش بلد است که چطور شکایت کند و از کدام نر و ماده قانون استفاده کند که منتقد را بدون قرار وثیقه بفرستند حبس تعزیری! چایی هم بهش ندهند حتی!

جلیلی

 

  • بهزاد توفیق فر
۱۴
شهریور

نگاهی به سریال هیولا ساخته مهران مدیری

شاید باورتان نشود، اما یکی از سه شغل سخت و زیان آورِ دنیا که در مجامع جهانی هم به زودی ثبت می شود، نوشتن طنز است. نه اینکه نوشتن غیرطنز، کار آسانی باشد، نه! بلکه این تبدیل سیاهی ها و تلخی ها به کلام طنزآمیز و لبخندآور است که بسیار دشوار و طاقت فرسا است. البته که همین پرداختن به سیاهی ها و تلخی ها می تواند برای سلامتی هر انسانی که یارانه می گیرد، زیان آور باشد! خصوصاً که این نوشته را تبدیل به تصویر و بازی و رنگ هم کرده باشد. آن وقت است که حسابش با نوبخت است و سازمانش!

 

 

 

هیولا وارد می شود!

در آخرین روزهای نوروز 98 و در یکی از قسمتهای برنامه دورهمی که بعدتر قسمت پایانی این برنامه نیز شد! مهران مدیری، انتقاد کوچکی نسبت به دولت بر زبان آورد که گرچه غیرمستقیم بود اما موجب شد تا دور جدید این برنامه دیگر هیچگاه به پخش نرسد. صاحبنظران هم دیگر امیدی به بازآمدن دوباره این برنامه به قاب تلویزیون نداشتند، زیرا علاوه بر سابقه دولتی ها در برخورد با انتقاد و منقدین، جنجالی که رسانه های حامی دولت بر سر این یک جمله مهران مدیری برپا کردند، او را فرسنگها از صداوسیما که بودجه اش زیر دست دولت است، دور کرد. طبق نظرسنجی ها، تکرار قسمتهای قبلی دورهمی از شبکه نسیم، هنوز هم جزء سه برنامه پربیننده این شبکه است و این نشان می دهد که مردم منتظر علکس العمل دست اندرکاران وادامه برنامه دورهمی بودند، انتظاری که خیلی زود و با ورود هیولا به شبکه نمایش خانگی، به پایان رسید.

سریال هیولا که از اوایل اردیبهشت 98 در شبکه خانگی عرضه شد، در عین آنکه امضای مهران مدیری و قابهایی کلی از کارهای قبلی او را با خود به خانه های مردم آورده، نوع تازه اما واقعی تری هم از طنز به مخاطبان ارائه می دهد. طنزی که هم بیانگر اغراق آمیز نقاط ضعف است و هم بازرسِ علل و عوامل این ضعفها. در ادامه نگاهی داریم به 17 قسمت فصل اول این سریال، که تاکنون به شبکه نمایش خانگی آمده است.

 

هیولا

 

قصه هیولا چیست؟

«هیولا» داستان یک خاندان قدیمی است که همواره خود را ملزم به حفظ شرافت می‌دانند. جد بزرگ خانواده، مهدی‌قلی‌خان، نایب سوم شهربانی در زمان احمدشاه قاجار بوده که برای حفظ شرافت و پرهیز از وطن فروشی، ملقب به شرافت شده اما همزمان به تهران تبعید شده است. بقیه اعضای خانواده هم به اشکال مختلف درگیر همین انتخاب بین حفظ شرافت و فساد هستند که سرنوشت هرکدام نیز، بهتر از مهدی قلی خان نیست. چنانچه وی، در هنگام مرگ، ۱۰ هزار مترمربع باغ در پامنار آن زمان تهران داشته، اما اصرار اعضای این خانواده، بر حفظ شرافت، باعث شده که امروز، «هوشنگ شرافت» در محله‌ای که به نام آنهاست و سابقاً باغ اجدادی شان بوده، مستأجر نواده نوکر مهدی قلی خان، غضنفر چمچاره، باشد. هوشنگ، معلم مدرسه است و با مادر، همسر و دو فرزندش زندگی می کند. او همچنین جزء مال باختگان صندوق ذخیره فرهنگیان است که پس اندازهای اندک فرهنگیان را به انحای مختلف بالاکشیده و آنها را بیش از پیش با مشکلات زندگی امروز درگیر کرده است. هوشنگ شرافت به عنوان نماینده و سخنگوی فرهنگیان مالباخته، وارد حلقه خصوصی تر گردانندگان صندوق که با فرهنگیان در زندگی و کار- فاصله ای فاحش دارند، می شود و چیزهایی می بیند که تاکنون حتی به فکرش نیز خطور نکرده است.

.

  • بهزاد توفیق فر